Na het eerder afketsen van de fusie PostNL en Bpost in mei van dit jaar beseffen de Nederlanders van PostNL dat ze aan een intercultureel drama België – Nederland zijn ontsnapt. Maar de schrik zat er bij de Nederlanders even goed in toen de Belgen opnieuw hun oog op PostNL hadden laten vallen. Want het is vragen om problemen om een oud hiërarchisch en politiek geleid overheidsbedrijf als BPost te fuseren met een modern plat en mager commercieel geleid bedrijf als PostNL dat mentaal al volop in de 21^e eeuw staat. Alleen daarom al is het een goede zaak dat overname niet is doorgegaan.

Greep van politieke en vakbonden is gigantisch

Dat de Nederlanders bij de tweede overnamepoging door de Belgen van PostNL heel wat minder enthousiast waren, is eigenlijk niet zo verwonderlijk.  Ze hebben immers van nabij kunnen zien hoe enorm groot de greep van de politiek en vakbonden is op dit Belgische overheidsbedrijf. Door deze en nog vele andere gigantische cultuurverschillen tussen Belgen en Nederlanders is het daarom een goede zaak dat de overname door de Belgen niet is doorgegaan.

Achterkamertjes

 Dat een fusie of overname geheid tot grote problemen zou leiden, komt niet alleen omdat de bedrijfscultuur van beide bedrijven zo enorm verschilt. Het komt ook doordat samenwerking tussen Belgische en Nederlandse teams sowieso vaak problemen geeft. De voorbeelden hiervan zijn legio. Denk bijvoorbeeld aan Fortis/ABN-AMRO. Een van de redenen waarom het daar ooit zo gruwelijk fout ging, kwam doordat de Nederlandse en Belgische topmensen van de bank grote problemen hadden om samen te werken vanwege grote cultuurverschillen in hun denken en handelen. De egalitaire en transparante Nederlandse cultuur botste algauw met de sterke hiërarchie die je in veel Belgische organisaties terugvindt en waar beslissingen vaak in achterkamertjes en in een ‘petit comité’ tot stand komen. Snel ontstond onderling een groot wantrouwen en veel Belgen en Nederlanders stonden met de rug naar elkaar. 

Verborgen agenda’s

Wat de Nederlanders intussen bij de vorige overnamepoging wellicht ook ontdekt hebben, is dat ze bij een mogelijke overname door de Belgen van Bpost te maken zouden krijgen met een puur sang overheidsbedrijf. In België is dat synoniem met een bedrijf dat niet zakelijk en niet rationeel wordt bestuurd. In een Belgisch overheidsbedrijf heeft nagenoeg enkel de politiek het voor het zeggen. Die werkt met heel wat andere, meestal verborgen agenda’s. 

 Het feit dat destijds in mei van dit jaar het nieuws van de onderhandelingen bewust gelekt werd door een Waalse socialistische politicus was daar het zuiverste voorbeeld van. Zijn partij zag liever niet dat met de komst van de Hollanders Bpost ongetwijfeld een wat meer zakelijker koers zou gaan varen met minder ruimte voor politieke spelletjes. Dus daarom een georkestreerd lek, waardoor de archaïsche Belgische vakbonden onrustig werden en Bpost onmiddellijk plat legden. Bang dat ze waren dat bij een fusie hun verworven rechten en hun machtspositie in gevaar zouden komen. Ook waren ze bang dat de Belgische staat zijn meerderheidsaandeel zou verliezen waardoor het gedaan is met politieke benoemingen en het geven van ‘postjes’ aan mensen die niet veel kunnen, maar wel de juiste mensen kennen…

 Tot slot was de opnieuw losgebarsten strijd om PostNL ook een ouderwetse wedstrijd Holland-België met een verlenging. De Belgen hoopten in stilte dat ze het nu wel gingen redden, want nadat ze Delhaize aan Ahold hebben verloren waren ze nu tuk op revanche…